Sabbatical in Asia

Heb het gevoel dat het zo langzamerhand tijd is om eens iets van me te laten horen, maar ik merk dat (op reis) de ervaring belangrijker is dan het verhaal.. en hoewel ik wel regelmatig in mijn dagboekje krabbel, kan ik me er maar slecht toe zetten om daar een samenhangend verhaal van te maken. Dat zal wel zo blijven, dus reken svp op sporadische en summiere verslagen. Die bestseller schrijf ik wel achteraf.

Sinds ik naar Zwitserland vertrok heb ik geloof ik niets meer van me laten horen dus laat ik daar beginnen. De Vipassana meditatie uit de school van Goenka was waarschijnlijk wel de meest bijzondere meditatie-ervaring die ik ooit gehad heb; al was het maar omdat het tien dagen duurde waarin niet gesproken werd en dagelijks zo'n elf uur zitten mediteren. Wat ik net zei over de ervaring en het verhaal, heb ik eigenlijk daar uitgevonden, dus laat ik er niet te veel over zeggen. Wie geinteresseerd is kan ik het echt aanraden. Kijk op http://www.dhamma.org.

Daarna nog tien dagen thuis geweest waarin de laatste dingen voor het vertrek geregeld en van iedereen en alles afscheid genomen. Ook weer bijzonder om te merken hoeveel goede buren en vrienden ik eigenlijk heb.Op het laatst was het zo leuk dat ik me begon af te vragen waarom ik eigenlijk zo nodig op reis moest... toch niet verkeerd, dan weet ik dat ik altijd een goede reden heb om terug te komen.

13 Juni dan in Bangkok aangekomen. Bij het verlaten van de luchthaven om half zeven in de ochtend beslaat mijn bril alsof ik en stampvolle dampende discotheek binnenstap.. alleen is dit hier de buitenatmosfeer. Inmiddels ben ik er een beetje aan gewend, het ongemak verdwijnt, maar je blijft wel transpireren.

Bangkok - voor wie er nog nooit geweest is - het meest opvallende is de uitgestrektheid, de drukte van het verkeer, lawaai, hitte, veel handel en eten op straat een veel, heel veel Boeddhistische tempels. Deontmoetingsgroet als mensen elkaar tegenkomen is "Sawat-dii" wat vrij vertaald zoveel wil zeggen als "geluk is" en is als geheel afkomstig uit een combinatie van Pali en Sanskriet. Daarbij worden de handen voor het gezicht samengevouwen en een lichte buiging gemaakt. Wezenlijk niet andersdan de Namaste uit India/Nepal. En Sawat-dii klinkt mij als een verkorte versie van het Boeddhistische "Mogen alle wezens gelukkig zijn".., maar mischien heb ik een selectief gehoor. Dat kan zijn. Het Boeddhisme is hier dubbel en dwars de staatsgodsdienst en als zodanig zie je heel veel devotie en verering. Dat wil nog niet zeggen dat er ook zo veel gepractiseerd en gemediteerd wordt, behalve dat het nog steeds gebruikelijk is dat alle mannen (het is niet anders..) een keer in hun leven een paar maanden tot een jaar in het klooster doorbrengen en daarbij veelal hun salaris doorbetaald krijgen - sabattical dus! Verder wordt er veel geofferd en gunsten afgesmeekt en dat gebeurt net zo goed voor een beeld van Ganesh (uit Hinduisme) als voor Boeddha als voor de koning. Bij het passeren van deze plaatsen worden midden in het gesprek terloops de handen samengevouwen een een kleine buiging gemaakt. Als je even niet oplet merk je het niet eens. Dit gebeurt ook bij de zgn geestenhuisjes die bij vele huizen gebouwd zijn en dienen om de geesten samen met Boeddha het huis te laten beschermen.

Binnen een week na aankomst zijn we een paar dagen in een klein dorpgeweest, tussen de rijstvelden vlak bij de grens met Cambodja. Dat is waar de ouders van de vriendin van een vriend wonen. Dat was weer een geheel andere dimensie. Deze mensen wonen werkelijk in houten/golfplaten bouwseltjes, althans daar slapen ze in, want eten en koken gebeurt weer gewoon buiten. Douchen dmv een plastic bakje het opgevangen regenwaterover jezelf uitstorten. snachts een kakafonie van oerwoudgeluiden - de 2e nacht heb ik echt oordopjes in gedaan. En klamboe is een essentiele levensbehoefte. Infrastructurr is verder wel redelijk; vrijwel overal asfalt wegen (wel met veel gaten erin - onderhoud is niet de sterkste kant) en gsm werkte ook nog. Ook in dit kleine dorp speelt de tempel een centrale rol, ook hier -net als in Bangkok trouwens- veel monniken in het geel en regelmatig rituelen om naast Boeddha, ook de overleden voorouders gunstig te stemmen. Zo te zien heeft het Boeddhisme zich geplooid naar de oudere lokale tradities. Toeristen of blanken vindt je hier trouwnes niet. Harrij en ik zijn nu de bezienswaardigheden. Sommige mensen, die nooit gereisd hebben willen je aanraken, om te voelen wat blank is.

Terug in Bangkok de drukte, de gekte en het nachtleven. Uit eten doe je dus gewoon op de hoek van de straat in de herrie van het verkeer. Kijk niet gek op als er ineens een olifant op de -vaak smalle- stoep loopt. Kijk ook uit voor soep die niet goed gekookt is, dat heeft vervelende gevolgen heb ik gemerkt. Leuk is dat ik via Harrij en Sunit her en der met echte Thai in aanraking kom en dus niet uitsluitend in het toeristische gebeuren blijf hangen. Een avondje stappen met mensen die hier de wegkennen is heel bijzonder.

Nu verder - een e-mailtje aan een kennis van het werk (voormalige stagiaire) in Indonesie bracht aan het licht dat die nu op het punt staatte gaan trouwen, net zo'n beetje als mijn visum in Thailand verloopt. Dat was dus net het zetje dat ik nodig had om toch maar eens naar Indonesie tegaan. Dat staat nu voor Augustus op het programma. Daarbij met een aantal andere gasten uit NL over Java en Bali reizen. Inclusief Surabaya, waar ik altijd nog eens heen wilde omdat mijn moeder daar geboren is.

Tot die tijd denk ik wat op een eiland (Kho Chang) te gaan zitten in een hutje op het strand. Een beetje tot rust komen na Bangkok. Dacht eerst naar Chang Mai in het noorden te gaan, maar met de regenval van de laatste tijd is dat mischien niet het slimste. Het kan later ook nog, want ik kom toch steeds terug naar uitvalsbasis Thailand. Dat Kho Chang (=olifanteneiland) schijnt mooi, rustig en gezellig te zijn en nog niet al te toeristisch.

Na Indonesie komt Japan (en Zen).

Chook-dii, Hans