.comment-link {margin-left:.6em;}

August 29, 2004

 

Bijna weg uit Indonesië

1-Thailand

Na Bangkok kwam Jakarta en ik moet zeggen dat het wel even een schok was. Net zo groot en uitgestrekt, maar schijnbaar meer intens, veel meer smog, en vooral veel meer een “concrete jungle” die zijn menselijke schaal verloren lijkt te hebben. Op het eerste gezicht vooral veel hoge kantoorgebouwen en verhoogde snelwegen. Daartussen en daaronder proberen mensen her en der verspreid te leven en overleven, zonder dat er enige coherentie in die leefgebieden lijkt te bestaan. De armoede is meer intens en meer confronterend; verkopers en bedelaars van verschillend allooi en leeftijd komen bij elk stoplicht naar je auto, om speelgoedjes, kranten, snoepgoed of water te verkopen, muziek en gezang ten gehore te brengen of simpelweg een paar keer voor je in hun handen klappen. Uiteindelijk blijkt Jakarta wel meer te bieden te hebben dan dit en zijn er ook mooie en gezellige wijken, maar de indruk die is blijven hangen is dat het er donkerder, chaotischer, ruiger en gevaarlijker is dan in Bangkok. De betere wijken zijn ook vaak afgeschermd, als “gated community”.

Zowel de Lonely Planet reisgids als de locals waarschuwen voor misdaad, vooral zakkenrollers en de mogelijkheid, met name 's-nachts, van overvallen en er is een aantal absolute no-go area’s. Wanneer we met de auto de parkeergarage van een winkelcentrum of hotel in willen, wordt die steevast met behulp van spiegels en metaaldetectoren van onder en van binnen geinspecteerd door beveiligingspersoneel. Dit is dagelijkse routine die door de lokale bevolking zonder veel ophef ondergaan wordt. Niemand lijkt ogenschijnlijk erg onder de indruk van de bestaande terreurdreiging, maar ik heb wel eens iemand vreselijk zien schrikken van een hard dichtslaande hotelkamerdeur..

Een uur na mijn aankomst, arriveren ook de andere gasten uit NL. Deze mensen met wie ik over Java en Bali zal touren, blijken allen overtuigde Christenen te zijn, die elkaar kennen van de bijbelstudiegroep aan de TU Twente. Kijk, daar had ik geen idee van, het spirituele aspect van mijn reis lijkt plotseling een verassende wending te nemen :-) Na Jakarta reizen we per trein en auto naar Bandung, Yogyakarta, Surabaya, Malang en vliegen het laatste stukje naar Bali. Weer andere vrienden van deze mensen, voor het merendeel ook in E gestudeerd verwelkomen ons in hun huizen en leiden ons zeer gastvrij rond. Zo leer je veel mensen kennen!
Onverwacht, zo’n Christelijk gezelschap in een land dat in absolute meerderheid Islamitisch is. In Bandung, waar we in een huis logeerden dat een beetje vanaf een helling over de stad uitkeek, werd ik om vier uur ’s-ochtends wakker van het “Allah Akbar” uit meer dan tien moskeeën tegelijk. Ik moet zeggen je went er aan. De Islam in Java is over het algemeen mild en tolerant, naar het Javaanse karakter.

Treinreizen is een ervaring op zich; als de trein vol is zitten mensen daadwerkelijk op het dak – ja dat wisten we al, maar op het moment dat je het met je eigen ogen ziet gebeuren sta je toch raar te kijken. Ik vraag me af of iedereen altijd de af en toe aanwezige hoogspanningsleiding weet te ontwijken.. Verder danst en schokt de trein alle kanten op, waardoor niemand kan slapen. Bij vertrek uit Jakarta doorkruisen we eerst kilometerslange sloppen- en volkswijken (meer en minder armoedig) en vervolgens het Javaanse land in. De uitzichten, over Javaanse rijstvelden in vlaktes en op berghellingen zijn adembenemend. Ik zal niet proberen het nader te beschrijven, maar als je denkt dat de werkelijkheid er op een ansichtkaart altijd beter uit ziet, weet dan dat dat hier andersom is. Tegelijkertijd is Java enorm dicht bevolkt en steevast, of je nu per auto of per trein reist, moet je lange einden bebouwde en bewoonde, soms aan elkaar gegroeide gebieden door voordat het weer echt groen wordt.

Met deze groep van 11 hebben we dus achtereenvolgens Jakarta, Bandung, Yogyakarta (Borobodur & Prambanan tempels, Ramayana ballet), Surabaya, Malang (actieve vulkaan bij zonsopgang van mythische proporties - hadden de hele nacht doorgehaald om er op tijd te komen en vanaf een bepaald moment zat ik als maar de "magical mystery tour" van de Beatles te neurien :-) en Bali aangedaan. Daarna per vliegtuig terug naar Jakarta voor de, zeer traditionele bruiloft. Schitterend. De bruiloft duurt twee dagen (1x Javaans en 1x in de kerk + receptie voor zo’n 2000 mens). Veel Javaanse kostuums en iedereen in minstens een batik shirt.

Daarna is het gezelschap opgebroken en ben ik in mijn eentje naar Solo (Surakarta) gegaan. Ben daar een week gebleven om na al dat rondreizen eens op mijn gemak de sfeer op te kunnen snuiven. Solo is me zeer goed bevallen vanwege het hoge (traditionele en moderne) culturele gehalte. Daar in zeer korte tijd erg veel mensen ontmoet die daar allemaal voor het culturele en spirituele karakter waren. Verder komen er niet zo veel toeristen, ook dat is wel eens prettig. Daar de Cukuh tempel bezocht, Gamelan repetities bijgewoond in de Mangkunegaran (Kraton) incl. dans en een heuse Wayang uitvoering. Een van de mensen die ik ontmoette was een IBM NL collega die serieus met Gamelan studie bezig is.

Of ik "oude koloniale sfeer" heb kunnen proeven weet ik eigenlijk niet, want ik ben er toen niet bij geweest. Het oude beeld (zoals ik me dat voorstel) was voor mij het sterkst aanwezig in Malang en Solo. Ook in Surabaya af en toe. Interessant was dat 17 augustus de onafhankelijk van Indonesie gevierd wordt, nu 59 jaar geleden. Van enige vijandelijk sentiment jegens Nederland heb ik niets gemerkt, eerder het tegendeel.

Wel, toen we een keer met een paar mensen, in een avontuurlijke stemming een oude, arme wijk van Surabaya doorkruisten, gemerkt dat we erg vreemd aangekeken werden en sommige van onze Indonesische vrienden vonden het een gevaarlijke onderneming. Je komt dan wel even in een andere wereld terecht. Meest opmerkelijk was dat een van de becak-rijders zijn becak (=fietstaxi) met reclame voor Osama bin Laden beschilderd had. Weet niet welke toeristen hij tot zijn doelgroep rekent... Ook in een vergelijkbare wijk in Jakarta muurportretten van Saddam Hussein en de leus “God bless Iraq”. Dus ondanks het van nature milde Javaanse karakter, lijkt er best wel wat te broeien onder de oppervlakte, maar ook dat is mogelijk “natuurlijk Javaans”, waar altijd iets mysterieus en broeierigs in de atmosfeer hangt.

Sinds gister weer in Bali om van hieruit rechtstreeks naar Osaka te vliegen. Naar verwachting zal ik na aankomst Osaka zsm doorreizen naar Kyoto om Zen-tuinen te bewonderen en van daar naar Mishima, waar het te bezoeken Zen-klooster ligt.





<< Home

This page is powered by Blogger. Isn't yours?