Sabbatical in Asia

ZUID THAILAND
Na terugkeer in Bangkok uit Japan, blijkt ook mijn bevriendeThai-Nederlandse stel weer even in Thailand te zijn. Wat nog altijd in de koker zat was een bezoek aan de bar van een gemeenschappelijke kennis op het zuidelijke eiland Koh Lanta. Aldus brak de tijd daarvoor aan. Anderhalf uur vliegen naar provinciestad Krabi en vervolgens nog een uur of twee per huurauto met chauffeur naar het eiland. In het vliegtuig merk ik dat ik ernstig verkouden begin te worden en in de huurauto waarmee we worden opgehaald begin ik me echt ziek te voelen. Onze kennis vertelt dat hij al dagenlang griep heeft en op dit moment op paracetamol loopt. Op Koh Lanta is het droge seizoen nog niet aangebroken en het regent meer dan pijpestelen, de hele dag, elke dag. De wegen zijn er voor het merendeel onverhard en staan vrijwel continu onder 10 tot 30 cm water, niet in de laatste plaats als gevolg van aanhoudend watermismanagement. Koh Lanta is een lokatie in opkomst en bij de ontwikkeling van verschillende percelen grond in resorts, bungalows, bars, hotels etc., worden meer dan eens de onbeduidend lijkende stroompjes water die van de berg af komen (zgn. klongs) dichtgegooid. Dus het water zoekt zijn eigen weg, wat niet zelden de zelfde weg blijkt te zijn die voor transport van mensen en goederen bedoeld was. Regelmatig komen (vracht)wagens vast te staan en is de doorgang lange tijd (soms dagen) geblokkeerd. Een 4-wheel drive is hier onontbeerlijk en de beste weg waarlangs vrijwel altijd grote delen van het eiland bereikt kunnen worden, is het strand.

Het is een troosteloze bedoening en mijn grieperigheid wordt er niet minder op. Wanneer mijn vrienden terug naar Bangkok moeten, besluit ik de boot naar Koh Phi-Phi (PP) te nemen, want ik heb gehoord dat je vanaf PP weer een boot naar Phuket kunt nemen en vandaar zal ik dan uiteindelijk weer naar Bangkok kunnen vliegen. Een aantrekkelijk alternatief voor de taxi terug naar Krabi.

Op de snelle boot zit ik met mijn grieperigheid, als enige benedendeks wat te suffen, terwijl de andere passagiers van de zon en de zee genieten. Ik vind het wel best. Op PP merk ik echter dat ik bepaald niet de enige ben die hoest en proest. Overal om me heen hoor ik hoesten en rochelen. Het kan niet zo zijn dat ik al deze mensen nu al besmet heb, dus kennelijk heerst er iets over een groter gebied van zuid Thailand. Nu is er al een paar weken sprake van een variant van vogelgriep die van mens op mens overgebracht kan worden en onwillekeurig begin ik me toch een paar vragen te stellen. Het zal wel meevallen, maar er hangt wel degelijk iets ongezonds in de lucht. De volgende dag zitten mijn longen vol en ik meet een temperatuur van meer dan 38.5 graden. Dat wordt me te gortig en ik besluit mezelf op een antibiotica-kuur te zetten. Die haal je hier gewoon zonder recept bij de drogist. En ik besluit op PP te blijven tot ik beter ben. PP is een prachtig klein eilandje dat behalve te water, geen gemotoriseerd verkeer kent. Mijn verblijfplaats is een primitief bungalowtje op de berghelling met fenomenaal uitzicht over de baai. Een uitstekende stek voor deze gedwongen meditatie.

Hier op PP hoor ik voor het eerst sinds Indonesie, weer het "Allah Akhbar" uit de moskee, want we zitten hier in het overwegend Islamitische zuiden van Thailand. Problemen met radicale en seperatistische moslims spelen zich verder zuidelijk af, tot noch toe vooral in de provincies die direct aan Maleisie grenzen. Daar vinden dagelijks moorden plaats op politiemensen en andere overheidsfunctionarissen, op schooldocenten en in enkele gevallen op Boeddhistische hoogwaardigheidsbekleders. Er heerst nogal wat onrust en angst onder deze groepen. Veel docenten willen graag overgeplaatst worden en, bij horen zeggen heb ik dat in bepaalde gebieden, politiemensen en hun gezinnen al in compounds leven. De regering heeft gemeend de problemen aan te moeten pakken door de lokale bevolking te bewapenen zodat ze zichzelf kunnen verdedigen, maar dat heeft naar het zich laat aanzien een averechts effect, omdat er nu nog meer wapens in omloop zijn en niet direct te bepalen is wie van de lokale bevolking aan welke kant staat. Uitzichtloze armoede, een wantrouwende bejegening van overheidswege en toenemende invloed van radicale groepen uit het buitenland zijn de ingredienten die de ontwikkelingen voeden. Hare Majesteit de Koningin van Thailand trekt zich de situatie aan en heeft zich voor onbepaalde tijd in het zuiden gevestigd. Het belang van dit signaal moet mede begrepen worden vanuit het perspectief dat de gehele Koninklijke familie hier de status van half-God heeft. Het is natuurlijk teleurstellend dat deze Koninklijke aanwezigheid niet tot een onmiddellijk einde van de problemen geleid heeft, maar het is tegelijkertijd tekenend voor de Koninklijke betrokkenheid bij het land, dat zij haar verblijf in het zuiden dan ook voor onbepaalde tijd verlengd heeft.

Evengoed zijn er tekenen van een verder noordwaarts uitbreiden van de problemen. Zo is er zowel op het marktplein van Krabi, alsmede op de ferry van Krabi naar PP al een keer een bom ontdekt en gelukkig tijdig onschadelijk gemaakt.

Na een week van rust, gezond eten en antibiotica voel ik me weer een stuk beter en neem de boot naar Phuket. Een van de weinige plaatsen in Thailand waarvan ik me had voorgenomen er nooit heen te gaan. Maar goed, je bent nu eenmaal een opportunist of niet. Over Phuket kan ik redelijk kort zijn. In Phuket-town zelf is 51 weken per jaar, afgezien van het bewonderen van de interessante Sino-Portugese architectuur, weinig tot niets te beleven. Het toeristische circus speelt zich op en rond de stranden af. Op een zonnige dag (sinds PP is het weer opgeklaard) huur ik een opgevoerde brommer en bezoek Patong beach. Een mooi strand, maar naar mijn smaak veel te vol met toeristen, horeca en speedboten om van te kunnen genieten. Qua karakter is het niet zo gek veel anders dan Koh Phi-Phi, maar terwijl op PP alles nog een beetje in verhouding tot de, aldaar overweldigende natuurlijke omgeving is - en waarschijnlijk ook zal blijven, omdat de ontwikkelingsmogelijkheden op het tamelijk ruige eiland vrijwel uitgeput zijn - is het hier in Patong gewoon uit de klauwen gelopen.

Deze ene week van het jaar is echter toch iets interessants te beleven in Phuket town. Een keer per jaar wordt er namelijk een "Vegetarian Festival" gehouden. En het is niet wat je denkt. Dit festival is een traditie die ooit ontstaan is uit een intiatief van de Chinese tempels naar aanleiding van een destijds heersende malaria epidemie. Om de goden gunstig te stemmen besloot de bevolking als offer, voor onbepaalde tijd geen vlees meer te eten. Maar niet alleen dat. Om hun verdere offer-bereidheid te tonen, doorboorden velen in een openlijke processie, verschillende lichaamsdelen met alle denkbare en ondenkbare middelen. Deze processie wordt nu jaarlijks herhaald. Honderden begeesterden, begeleid door een veelvoud van helpers om alles in goede banen te leiden, doorkruisen elke ochtend de straten van Phuket town, met in de meeste gevallen wangen, tongen en oorlellen - maar soms ook andere lichaamsdelen - doorboord met: zwaarden, speren, een grote hoeveelheid BBQ prikkers, een zes meter lange staaf, een paar golfclubs, de complete high-hat van een drumstel, takkebossen, en alle verdere (on)denkbare objecten, al dan niet versierd of verzwaard met vlaggen, bloemen en fruit, en soms met geld dat er door toeschouwers op wordt geprikt als persoonlijk offer. Verder bewerken andere begeesterden zichzelf met zwepen en bijlen - alles tot bloedens toe. Een en ander leidt tot grote extase, waarin de deelnemers de status van medium verwerven, in welke hoedanigheid zij in staat geacht worden de omstanders, personen zowel als etablissementen te zegenen. Zij worden daartoe in veel gevallen ook uitgenodigd door het aanbieden van fruit, drank en vuurwerk. Het vuurwerk, bv. van het soort 60.000-klapper wat in Nederland illegaal zou zijn, wordt te midden van de massa uit de hand ontstoken en op het hoogtepunt van de explosies de lucht in geslingerd - en dan maar kijken waar het neerkomt. Ook het fruit wordt in veel gevallen weer rond gegooid en wie het vangt, of er door getroffen wordt is gezegend. Op een bepaald moment in de chaos van oorverdovend vuurwerk, verstikkende rook en stank van kruitdamp, geschreeuw en gehol wordt ik hard op mijn schouder getroffen - ik denk dat het ontploffend vuurwerk is en kan niet voorkomen dat ik me paniekerig uit de voeten probeer te maken, om slechts na wat mensen onder de voet gelopen te hebben, tegen een winkelpui tot stilstand te komen. Aangezien ik toch geen kant op kan laat ik het verder maar weer over me heen komen.

Het geheel brengt een schokeffect teweeg, waarbij opwinding en afschuw om voorrang strijden en hoe dan ook het adrenalineniveau flink omhoog schiet. Deel van het ritueel is dat de toeschouwers allen geheel in het wit gekleed zijn, wat de straten een fee-eriek aanzien geeft in contrast tot de deelnemers aan de processie die veelal zeer kleurrijk uitgedost zijn. Het gekke toeval wil dat ik al een tijdlang de gewoonte heb om me licht te kleden en voor de nietsvermoedende toeschouwer lijkt het niet anders dan dat ik me voor de gelegenheid gekleed heb. Een nationale TV-zender ziet er in ieder geval aanleiding in om me een interview af te nemen (wat verzandt in taalproblemen) en later, wanneer ik een van de vrouwelijke deelnemers probeer te fotograferen, wordt dit als een teken van grote devotie gezien en wordt ik gezegend met een grote citrusvrucht die me met een aantal bezwerende gebaren wordt overhandigd. De situatie vergt natuurlijk wel dat ik met gebogen hoofd op de knieen ga.

Evengoed roept het alles bij elkaar een bijzondere energie op. Wanneer sommige van de deelnemers bij het passeren, de toeschouwers hun zegeningen toedienen door het over de hoofden strijken met, met religeuse symbolen versierde vlaggen, waarbij de menigte in een soort "omgekeerde stadionwave" en masse op de knieen gaat - en ik op een bepaald moment als gevolg van mijn onbedwingbare sensatielust, weer zover vooraan sta dat ik er niet aan ontkom om met de menigte om mij heen op de knieen te gaan en de vlag over mijn hoofd voel strijken - lijkt er toch iets te gebeuren; wordt ik onwillekeurig even opgenomen in de collectieve energie van extase, opwinding en magie.


EEN PARABEL
Een vrouw uit mijn geboorteland, met veel levenservaring vertelde me eens het volgende verhaal.

"Een man was zijn leven lang al op zoek naar God. De wereld had hij afgereisd en alle bekende heilige plaatsen en personen had hij bezocht. Hoewel hij daar zeer veel van geleerd had over de wereld en het leven, had hij God nog niet gevonden. Op een dag ontmoette hij opnieuw een oude wijze man. De wijze vertelde hem waar hij God kon vinden. Op een afgelegen eiland, op een hoge berg, in een diepe grot, afgesloten met een zware houten deur met het opschrift "God". "Klop driemaal aan en de deur zal opengaan en je zult God ontmoeten."

De man, vastbesloten om zijn zoektocht nu eindelijk succesvol af te sluiten, reisde naar het eiland, beklom de berg en vond de grot met de houten deur en het opschrift "God". Door de jaren van reizen en zoeken en de vele ontchoogelingen, was hij sceptisch geworden en ook nu had hij twijfel gehad over de waarheid achter dit verhaal. Maar op het moment dat hij voor de deur stond en zijn vuist hief om aan te kloppen, vielen al zijn scepsis en twijfel weg. Op dat moment was hij plotseling volvertrouwen en er van overtuigd dat hij achter deze deur, God daadwerkelijk zou vinden. Zijn reis, de zoektocht die zijn volledige leven beheerst had en die zijn levenswijze altijd bepaald had, zou hier tot een einde komen.

Geschrokken liet hij zijn hand zakken, draaide zich om, daalde de berg af, verliet het eilanden reisde verder".


NEXT STOP INDIA
Op dit moment terug in Bangkok, bezig met de laatste voorbereidingen voor de reis naar India. Op 28 oktober vlieg ik naar New-Delhi. Om naar verwachting als eerste naar Dharamsala af te reizen. Wordt vervolgd.

Chook-dii,
Hans