Sabbatical in Asia

My sabbatical year is over and I realize that however I may go back to Asia and back to traveling again, I can never go back to this first time traveling in Asia. This trip is over. May the journey continue.


Have I learnt anything?

At least, that there is truth in reality. The challenge is not to run away from it.

That whenever I felt I found something very beautiful, it almost always resembled an earlier experience. It has been with me all the time, I was just no longer looking. My eyes have opened a little more once more.

That it requires determination and dedication to keep looking. Old habits are very strong.

That I owe much to the kindness of other people.


Here's an overview of most of my pictures. Please note that ALL these pictures are very much downsized in both size and quality. If you see a picture you'd like to have, you can download it as-is, or you can send me an e-mail with the filename of the picture (usually something like IMG_1234.jpg) and will send you a bigger, better quality version of it.

In an earlier post I noticed that it probably required more courage to come home, than to leave. I still feel that way. Maybe the wisdom contained in some of those famous quotes might help a little… Here's a couple I came across recently that spoke to me.. and yes, some are in contradiction to each other..

About traveling and coming home:

"The real voyage of discovery consists not in seeking new landscapes, but in having new eyes."
- Marcel Proust

"A man travels the world over in search of what he needs, and returns home to find it." - George Moore

"There is no unhappiness like the misery of sighting land (and work) again after a cheerful, careless voyage." - Mark Twain


To finalize, I've dropped the idea of the "Global Village" and replaced it with the Global Universe. The world, the real world has actually become bigger to me. The Global Village is mainly a virtual reality, which is an illusion after all, isn't it? Although it has validity from economical and political perspectives, as well as from a social perspective for the privileged, to the majority of the people of this world, it really doesn't exist. From a personal perspective the world has become bigger, not just because the wishlist of places to visit has become much longer, but rather because global reality has a lot more detail and depth which unfolds through experience --- it's a classic mistake after all, to confuse a model of reality with reality itself.

"The universe is a big place, perhaps the biggest." - Kilgore Trout (Kurt Vonnegut)

"It is not down in any map; true places never are." - Herman Melville


(See http://tripsource.com/html/quotes.htm for many more traveling quotes)

This morning 09:30 landed back home after a smooth flight. Jet-lagged of course. It´s cold (2°C), wet and dark. No palm trees here.

Two days later it's freezing and snowing.

After spending five wondeful days on Ko Si Chang, I'm back in Bangkok getting ready for the big jump home this Friday night. At this point in time it seems going home takes more courage than leaving home did. Ever since Chiang Mai I've felt that the journey home had begun and I became somewhat restless with that. However both Sukhothai and Ko Si Chang were wonderful places to restore my calm.

Now I'm in Bangkok with just one more night to go and it seems unreal. My expectations about returning home as well as my mood change with the hour. Very much looking forward to seeing friends and relatives, but in no way eager to get out of Thailand or Asia.

At this point I would like to thank the many kind people that have helped me on the way with their hospitality, their friendship, or otherwise. After returning home I intend to report in more detail about the last phase of the trip and the places visited.

Take Care, until we meet again...


I would kindly like to draw your attention to this article by Thich Nhat Hanh on dealing emotionaly with the tsunami disaster.

Have Faith.
Moving air will move the immovable. It will dissolve entire traffic jams as well as individual trucks, buses, cars, rickshaws and pedestrians - whether parked, jammed, moving, oncoming, overtaking, being overtaken, or crossing, whether in sight on the plains, around a bend in the mountains, or in thick fog at night - no matter what the circumstances. Relax. Indian drivers will always avoid collision, that is as soon as one is eminent. They will apply the one and only effective method for that, which can be read on the back of every taxi, bus and truck: BLOW HORN! Moving air always does the job. The proof is that I am here now and not stuck somewhere else.


MANDI & REWALSAR

So, that’s how I made it to Mandi, through the hills and mountains of Himachal Pradesh and on to Rewalsar. Strongest impression about Mandi, a middle sized market town in between Kangra and Kulu valley, is the fact that it is 100% Indian and not a tourist destination. No Tibetans and no western tourist in sight. No hassle, no touts. Even no staring. I am truly amazed and it is so relaxing that I stay for two days just to enjoy this experience of near-nothingness. And at the same time there is so much going on. It’s still a busy town, lots of traffic, noise, Hindu temples, street markets, open shops, dirt, roadside fires, cows, dogs – India! Apparently it can even be dangerous, as to my surprise the guard at the hotel asks me somewhat worried if I am sure to still go out when I am about to leave the hotel at 8pm.

After two days I proceed by bus to Rewalsar, just little over a one-hour drive. All the way we are going up, up, up into the mountains again. The bus is packed with Indians and Tibetans, but no westerners except me. The driver cranks the vehicle around every bend and corner, vigorously applying the method of moving air. We jerk past gorges and depths in a way that inevitably invokes a brief meditation on death. Even more so, when at some point the bus stops to let some passengers out and I notice that their luggage consists of two 20-liter jerry cans filled with gasoline, presumably for their generators.

During this trip, for no apparent reason I feel extremely happy. I am so glad just to be here, to be traveling, to be in India and to go to Rewalsar although I’ve never been there before and have no clear expectation about it. The views of the mountains, the valleys and the Himalayan range in the distance are incredibly beautiful. The depths of the gorges no longer bother me. Some passengers throw up from motion sickness. My backpack is on my lap in its full weight, I am squeezed between other passengers and the window, on the rear bench of the bus, being jerked around in all directions – but I am completely happy with it. I just can’t stop smiling. From somewhere deep within, I am overflowed with happiness. It is crazy. I almost cry.

Rewalsar, a tiny village with a small mountain lake. All together about four streets, a few shops, a handful of little restaurants and one Internet café. The place is sacred to the Tibetans as well as Hindus and Sikhs. Around the tiny lake there are three Tibetan monasteries, three Shiva temples and one large Sikh complex. To my estimate, I would say about half the population is Tibetan. And then Tibetan pilgrims come every day; the monasteries have rooms to stay for the night. For the Tibetans this place is so sacred, because it was here where their Guru Rinpoche (Skt. Padmasambhava) was meditating in the 8th century, before leaving for Tibet and introducing Buddhism to the country. It is said that the lake came into existence through one of his miracles. In the mountain top above the village there is a number of caves in which Guru Rinpoche has been meditating and in one of them a huge statue of him is created by a Lama who has also been meditating in one of these caves for over 35 years and still lives there. An ocean of colorful prayer flags covers the mountaintop. Against the vast blue sky and the white Himalayan mountain range in the background, it is a breathtaking sight.


RISHIKESH via CHANDIGARH

Then, on to Rishikesh. A long bus trip, so I stay for the night in Chandigarh. Chandigarh is a completely newly created town as the new capital for the Punjab, after the state was divided between Pakistan and India and the previous capital ended up in Pakistan. Less than 50 years of age, entirely under the architectural design of Debussy. Since I stayed just for one night I haven’t seen much of it, but it looks like one big Buitenveldert (for those who know this Amsterdam neighbourhood).

Rishikesh is beautifully situated on both sides of the Ganges (Mother Ganga), which at this point is still a fast streaming mountain river. Two hanging bridges for pedestrians and two-wheeled vehicles only, connect the two shores. This is a “Hinduism-only” place, with numerous Ashrams and Yoga places. And numerous Saddhus living on the shores of the river and in the streets, always blessing any passing obvious tourist with a heartfelt “Hari Om”, expecting a financial donation in return. I attended to one Hindu lecture in one of the Ashrams, since I promised myself to visit these places with an open mind to all religions and faiths, willing to discover whatever unexpected simmering wisdom inside of me might be woken by it, but somehow it doesn’t do the trick. Enough similarities with Buddhist wisdom, no doubt, but the subtle differences are there too, and apparently by now I am too struck with Buddhism to still change my orientation.


BODHGAYA, BIHAR

From Rishikesh I decided to make a big leap to Bodhgaya, to attend to another Buddhist teaching & retreat that would start shortly after I discovered it. Since it was less than one week before Christmas, all trains were fully booked for days to come and the distance was just too big to make it an acceptable journey by bus. Therefore decided to take an overnight bus to Delhi and fly from there to Patna, Bihar and continue to Bodhgaya by car. That sounds simple enough. However, since most of northern India was now covered in a dense smog induced fog that lasted for days, the overnight bus was a frightening experience with visibility less than 40 meters and still making the journey to Delhi ahead of schedule. Then air traffic was completely mixed up, with some flights being cancelled for days in a row. I was relatively lucky with a delay of just over 24 hours; in the airport I met people who had been stuck for no less than three days.

Also in the airport I met with two sisters from Taiwan & Hong Kong, who were heading for the same teaching, so I ended up in good company. In addition to my fortune these ladies had a pre-arranged car ride from Patna to Bodhgaya in which I was kindly invited to participate. The arrival in Patna and trip through the state of Bihar had been worrying me somewhat, since Bihar is about the poorest state in India and it has a bad reputation for its known occurrences of banditry. As a matter of fact the Dutch government advises against traveling in Bihar (see http://www.minbuza.nl) and the “Root-institute” organizing the teaching advises in any case not to travel after dark and when arriving after dark by plane or train, to rather check-in to a hotel and continue traveling the next day. So here we are, due to the delays arriving in Patna around 5pm and there is our car and there is our driver and here is a three-and-a-half hour road trip ahead and darkness setting in around 6pm. “Is it safe to go?” we investigate with the driver. “Yes, it is safe! It is really safe before seven o’clock”. Sure, but we know we won’t make it to Bodhgaya before seven. Still we decide to go; after all we met with this nice lady from Bihar, who was also about to take a taxi, simply commenting “it is safer to go then to stay in Patna”. Right. That’s all very encouraging, isn’t it?

Trusting our good karma, off we go. Most of Bihar is covered in darkness – when darkness sets in Bihar, it becomes really dark, since most of the villages we pass through have no electricity. Often I think we are driving through abandoned villages, but at second glance I notice that most broken down buildings, huts and tents are actually lit by candles. The roads are in such a condition that they don’t allow for high speeds, more so with the improvised speed bumps in the villages that force us to practically stop before driving over them. Later I learn that we must have had quite a bit of luck not being held up at least at one of these locations by men demanding “toll-money”, for such thing did happen on a later trip from Bodhgaya to Rajgir. I startle when suddenly there is a large group of men standing in the middle of the road, thinking that this is going to be “it”, but they stand there for just no reason at all, they move aside without hurrying to let us pass. There is simply so little traffic that the road is usually theirs. Apart from quite many trucks, about the only or two cars that we come across happen to be driving with an armed police escort – unfortunately they are going the other way. This must be the Wild East. The fields between and around the villages seem completely empty in the dark. Later I learn that most of it consists of rice fields, where the landowners have the resources to irrigate the land. Other than that it is desert and swamps. By 9pm we make it safe and well to the Root Institute, Bodhgaya (http://www.rootinstitute.com/).

The next three weeks I spend almost entirely in retreat, with a few breaks between courses to visit town. To our luck, during the first course, His Holiness the Karmapa happens to be teaching in town, so in the evenings we attend to His teachings. The Karmapa is the highest Lama and leader of the Tibetan Kagyu sect – compare to His Holiness the Dalai Lama, who is the leader of the Gelugpa sect. The current, 17th incarnation of the Karmapa is only 19 years of age and fled from Tibet at the turn of the millennium. (See http://www.kagyuoffice.org/)

The morning of new-years day we spend the first light of the New Year under the Bodhi tree. What is the Bodhi tree? To put it simply: The Bodhi tree is the reason Bodhgaya exists. It is the very spot and (the offspring of) the very tree under which Gautama the Buddha attained enlightenment, some 2500 years ago. Next to the tree, a giant stupa-temple is build and surrounding it is a large park-like area with marble paths, hundreds of little stupas, smaller and bigger shrines and permanently populated by thousands of monks, nuns and faithful lay-people from each and every Buddhist country (and some from non-Buddhist countries ;-)) who circumbulate either the stupa or the entire area, reciting mantras and prostrating themselves. Constantly, some group or another is carrying out ceremonies and constantly light, incense and flower offerings are being made. The whole scene creates a vibrant atmosphere and an energy that one can completely sink in to, first getting high on the spot and later becoming very, very calm, just wishing to stay there for ever. And it’s just not me thinking so; an English girl walking next to me at some point suddenly remarked: “This place is like a drug”. I may assume she knew what she was talking about. In Bodhgaya you’ll find temples and monasteries from each and every Buddhist country and the place is flooded with monks and nuns on their pilgrimage. It is no less than the “Mecca of Buddhism”.

At the end of the stay at Root Institute we make a one-day pilgrimage to Vultures Peak at Rajgir and the ruins of Nalanda University, respectively the places where the Buddha taught the Sutra on the “Heart of the Perfection of Wisdom” (the Heart Sutra) and one of the most important Buddhist universities in history, where many great Buddhist scholars studied and taught. Among which the 8th century’s great master Shantideva, author of “The Way of the Bodhisattva”.


VARANASI

On January 14th, just a three-hour train ride back west, brings me to Varanasi. It is love at first sight, or rather first feel. The energy is extremely peaceful and relaxing, despite the business of traffic and people, for it is a crazy, large and polluted city. But the area of the “ghats” on the shore of the Ganges is a scene out of a different world. Specially seen from a rowing boat at sunrise, the morning after my arrival, together with some friends I met in Bodhgaya. It's a special festival day, resulting in the ghats being overpopulated with Hindu pilgrims, bathing in Mother Ganga. Hundreds of kites flying and fires and fireworks in the evening complete the scene. The pujas (ceremonies), bathing, clothes washing and teeth brushing go on from before sunrise until after sunset. After changing hotels twice we stay the last couple of days in a guesthouse right on top of one of the ghats, providing for a very direct experience of the scene. However, I am a tourist here.

Varanasi is again one of the places I promised myself to visit and I far from regret doing so, but I feel no great involvement from within. After a week I move on and back to Delhi.


MAJNU KA TILA, DELHI

Back in Delhi I immediately move into Majnu Ka Tila, the Delhi Tibetan colony that came into existence since the Chinese occupation of Tibet. It looks and feels very similar to Dharamsala and Rewalsar, with the same type of architecture, a monastery and a Gompa (temple) and the mainly Tibetan population. It is full of guesthouses and restaurants, being the main economical resource, since it is a hub for all Tibetans (and sympathizing others) traveling via Delhi. On the morning of my arrival I sit in the dark and wait for the guesthouses to open their doors and talk to Chok, a young Tibetan who happens to be there to defend his thesis on Tibetan Buddhist studies at the Delhi University. He invites me to attend to it and I do so. Again I learn more about Tibetan Buddhism and history. For instance that the number of sects of Tibetan Buddhism is not restricted to the four well-known, bigger lineages, but that there are at least four more, smaller but significant sects. One of which, the “Bodong” is Chok’s subject of research. When people from the area in Tibet where Bodong was practiced, arrived n India in the early sixties, they were immediately requested by His Holiness the Dalai Lama to return to Tibet and save as many as possible of the original Bodong scriptures. When doing so these scriptures were divided in sixteen parties, ten of which made it to India. The other six eventually ended up being burned by Chinese during the cultural revolution.


NEXT,

I would really like to go back to Dharamsala for a while, but the weather conditions are somewhat risky. Temperatures have dropped below zero and heavy snowfall disrupts traffic. Areas not far from Dharamsala (Manali, Shimla) have become isolated and from people currently in McCleod Ganj I have heard that the jeeps don’t make it all the way to the village anymore. The last couple of kilometers uphill have to be done by feet. Also in Himachal Pradesh recently some cars have slipped of the road, with fatal consequence.

For the time being I will keep it in consideration from where I am, hoping it will get better. If not, I have a plane ticket to Bangkok that expires on January 28th, so going back to Thailand would save me the money of buying a new ticket, since I have to go there anyway to take the concluding flight from Bangkok to Amsterdam. There is still a lot to do and discover in Thailand, specially the northern areas, which I haven’t visited yet.

With Love, Hans

PREFACE

In favor of all the friendly people that I've met on my journey and that welcomed me so kindly into their lives and homes, I will write this message in English. In addition to an update about my time in India, I'll try to compose a summary of my travels uptill here so far, so part of it doubles with previous posts.

---

INDIA - DELHI and DHARAMSALA - November, December 2004

Arrival in Delhi, India for the first time in my life was quite a shock -as was to be expected- but despite the warnings and preparations I was overwhelmed by this madhouse of traffic, noise, dirt, smells, crowds, poverty, touts, beggars, saddhu's, children, dogs, cows and cockroaches. The first two days I explored the surroundings of my hotel in small sections, almost block by block, street by street -all I could handle- until I was able to work my way from Pahar Ganj to Connaught Place, where banks, bars and western hotels can be found. But even there.. this is nothing like any European city. There is hardly any refuge from the pressure, hardly a place to chill-out, so I often ended up fleeing back into my hotel room. As I was well aware -since it was obvious- that I had reached a different continent when I came to Bangkok as well as Jakarta, this time it rather felt as if I had landed on a different planet.

Still I managed to buy a train ticket from the New Delhi train station to Pathankot. An overnight trip in a reasonably comfortable 2nd class sleeper. I suppose after four days of Delhi my standards had already become somewhat adjusted to the Indian way of life.. From there the local bus to McCleod Ganj, Dharamsala took four and a half hours of squeezing, bumping end jumping - preceded and concluded with a climb up onto the roof in order to stow and recollect ones own luggage. This four and a half hours included several detours in and around Pathankot due to heavy traffic, the driver's lunch break, and the replacement of one flat tire. To my relief I had met with three Dutch fellows in Pathankot who were going in the same direction, so there was plenty of opportunity to chat and exchange experiences. However, by the time we arrived in McCleod Ganj, around four in the afternoon, we were all sick and tired and very happy to check in to our respective guesthouses.

After two days only it became clear to me that this was a place to stay for at least a while. That while has now turned out to be more than a month. A month well spent I may add. Daily activities would comprise of long walks into the mountains with astonishing views into the valleys as well as onto the snowpeaks, following lectures on Buddhist philosophy in the Tibetan library, teaching English to some Tibetan (political & cultural) refugees as well as to some of the poorest Indian children in a dusty tent camp (economical refugees), socializing with fellow travelers, reading, writing, drinking chai and gazing into the depths and heights from my guesthouse balcony.

Here too, like in Japan I was granted the experience of an earthquake - this time even more fiercely, because the epicenter was just one valley away. What a way to wake up. Then during my meditation the aftershock came, which disturbed me so much I decided to get a shower instead. However, then I realised that being naked in the shower is probably the least fortunate position to be in during possible further turbulence, so I cancelled that too.

Eventually I found it was time to retire into a 10-day introductionary course on Tibetan Buddhism, so I climbed up to the Tushita Meditation Centre in Dharamkot, just above McLeod Ganj. This course gave me a much better intellectual background of generic and Tibetan (Mahayana) Buddhist principles, in addition to some new meditation techniques. Interestingly enough this place is right next door to the Goenka Vipassana centre which is following the "other", Theravada (or Hinayana) tradition. This is the very same one I did last May in Switzerland.

I have to clear out something about the names of the places around here. When people say "Dharamsala", they usually refer to a cluster of small villages including Dharamsala, Dharamkot, Bhagsu and McCleod Ganj. McCleod Ganj is the absolute centre of it all and this is the place where both His Holiness the Dalai Lama and the Tibetan government in exile reside and where most travelers will stay.

Finally, I've started saying goodbye to Dharamsala, which appears hard for anybody who tries to do it. This is "Hotel Dharamsala": "You can check-out any time, but you can never leave". I've come to like this place so much, as apparently almost everybody does - one after the other would postpone their leave and often even cancel plane tickets. This is the gateway between many different worlds. Here you find everything you need to know about your next step on the journey, any journey.. and then there's so much in and around this place alone, that the necessity to leave becomes less and less.. Here it is where worldly and spiritual worlds touch, where lowlands and mountains join, where poor and rich, Indians, Tibetans and Westerners meet. In only the six streets of McCleod Ganj, in the mountain hills above and in the Kangra valley below, the universe is contained.

And then from here, any kind of next destination can be chosen. Up into the Himalayas of Ladakh, down into the deserts of Rajastan, on towards the Sikh world of Amritsar, or the Hindu Rishikesh and further along the Ganges, and into spiritual adventures in the many classes, courses, retreats, ashrams and monasteries.

One high-light yet to be mentioned was a 3-second encounter with His Holiness the Dalai Lama.. Leaving the Nyamgal restaurant -part of the temple complex and residential area of HH- some friends and I noticed a gathering of some westerners and Tibetans by the side of the road. His Holiness (which is how everyone here refers to the Dalai Lama) had been giving some teachings outside Dharamsala and was apparently about to return to His residence. One of my fellows exclaimed in excitement: "O Hans, His Holiness is arriving!" and we placed ourselves with the other spectators. After a brief ten minutes a siren was heard and in came a queue of cars swiftly passing by. In the front seat of one of those sat the smiling and waving figure of His Holiness. Everyone folded their hands and bowed in serene admiration. Within ten seconds all had passed. The euphoria remained for hours.

--

LINKS
Tushita Meditation Centre - http://www.tushita.info/
Foundation for the Preservation of the Mahayana Tradition - http://www.fpmt.org/
Tibet, Tibetan government in Exile - http://www.tibet.com/ http://www.tibet.org/
Volunteer work in Dharamsala - http://www.volunteertibet.org/ http://www.lhainfo.org/about_lha.htm


---

WHAT HAD HAPPENED BEFORE

---

SWITZERLAND - Mt-SOLEIL / May 2004

Before leaving Europe I went to Switzerland to attend to a 10-day Vipassana meditation retreat out of the school of S.N. Goenka. Vipassana is a Buddhist meditation technique out of the Theravada school, which is mainly to be found in South-East Asian countries like Thailand, Laos, Cambodja and Myanmar (Birma). During the past 30 years, the teachings of Goenka spread practically all over the world and his meditations centers can be found in practically every western country, but still mainly in India as well as in other eastern countries. During the retreat one is to refrain from speaking, smoking, drinking and sexual activities, for which sake the quarters of men and women are entirely segregated. Meditation lasts upto 10 hours a day in addition to which a video is shown every evening with comments of the master himself. Day starts at 4 in the morning with a meditation of an hour and a half, after which breakfast is served. The next meal is at 11am after which there is just a piece of fruit at 4 or 5 in the afternoon. It was quite an experience (as someone once described it to me: "It's not a picnic"), which really helped me to attain some equanimity of mind - you simply have to.. if you don't, it's just torture. Other than that it's up to each and everyone for themselves to determine if this is something for them; have a look at http://www.dhamma.org/ for all the backgrounds and inside information.


---

THAILAND - BANGKOK and EAST / July 2004

As it being my first visit to Thailand and to Bangkok, I was mostly impressed with the heat, the street-life and the omnipresence of Buddhism. It is hot and damp, much like a discotheque in Amsterdam at 3 in the morning. Then people live -but mainly eat- in the streets everywhere, day and night. Don't be surprised if you come passed an occasional elephant on the sidewalk. Buddhism is everywhere. Bangkok alone has hundreds of temples and monks in orange are to be seen everywhere. The same goes for the villages, as me and my friends visited the home village of a friend in the east, near the Cambodjan border. The village, in the middle of the rice fields and palm-trees, just as hot as the city and at night equally noisy, but in this case from a tumult of jungle sounds. Next to that I visited Koh Chang, a very nice holiday island not yet too overdeveloped, also quite near Cambodja. Lived in a little hut on the beach for three weeks.


---

INDONESIA - JAVA and BALI / August 2004

Arriving in Jakarta was another shock. Much more chaotic, disintegrated and smoggy than Bangkok. Also tougher in terms of visible poverty and apparent dangers of robbery and possible terrorism (unfortunately this was sadly demonstrated by the attack on the Australian embassy, shortly after I left the country). Don't be misguided however by the bad news only: Jakarta is a metropolis like many others and has just as much to offer in terms of shopping and going out and the vast majority of the people are friendly and welcoming. Drinks and backpackers in Jalan Jaksa.

One of the reasons for going there was the wedding of an ex-colleague, which was an amazing experience of traditional Javanese culture - in addition to a great party!

Other places visited on Java were Bandung (buy cheap clothes here in the many factory outlets), Yogyakarta, Solo, Surabaya, Malang and the Bromo crater. Absolute highlights were Borobudur, the active Bromo crater at sunrise and Solo for its authenticity in Javanese culture. Went to Gamelan rehearsals and Wajang performance here, where I was one of very few - and sometimes the only westerner. A very spiritual place as well, although the mix of Hinduism, Buddhism and specific Javanese aspects was somewhat confusing to me. Interesting old Dutch colonial architecture can be found mainly in Malang and Bandung and some in Surabaya. The latter was specially interesting for me, since my grandfather used to be a constructor in Surabaya, some 80 years ago. Also it's where my mother was born.

Bali is an island full of impressive ancient Hindu and Buddhist temples, next to a super beach - and partyplace. A little over the top -specially Kuta-, but I didn't visit the north of the island, which is supposed to be much more laid-back.


---

JAPAN - KYOTO, MISHIMA, KAMEOKA and OSAKA / September 2004

Among my first impressions of Japan, those of a fierce nature were undeniable. Within a week I witnessed three earthquakes and one typhoon. The second earthquake was somewhat scary, since it happened in the middle of the night, completely shaking and waking up the Ryokan (traditional Japanese hotel). However, by the time I was on my feet, and with pounding heart had been able to decide I had to forget about my possessions and get outside, it was already over.

Japan appeared to me as a strange mix of a modern high-tech- and traditional society. Everything is very well organised an people are very polite, but outside their formal, functional roles I found them somewhat difficult to approach. However in those cases where I did manage to get passed the formalities all barriers seemed to disappear quickly.

Arriving at the targeted Zen monastery in Mishima, Shizuoka-ken I was to find out that there had been a misunderstanding with regards to the dates of the intended Zen-sesshin (retreat), which left me in the middle of nowhere in the heat of the afternoon, with no particular place to go. What else did I come to Japan for? After making it back to the town, the internet helped me solve my problem. Found an interesting Zen monastery near Kyoto open to foreigners, and two emails sufficed to agree on my arrival at the Tekishin-juku monastery in Inukai, Kameoka. Here I stayed for a week, living as a true Zen monk, with people from a mix of nationalities, but nevertheless under the strict rule of Zen tradition. A place definitely worth visiting for anyone seriously interested. See http://www.tekishin.org/.

Finally, I spent one day and night in Osaka, being guided by this friendly Englishman whom I met in the monastery, and is living in Osaka to teach English to Japanese kids. He shows me all sides and many aspects of the city, including how the expats join in for extended dining with lots of Japanese beer and saké. Kampai!

Slightly hung-over I make it to the unreal Kansai airport, built on a completely artificial island somewhere out in the sea... weren't we planning on something like that in Holland...?


---

THAILAND - SOUTH / October 2004

Back in Bangkok as my "central south-east Asian hub" to the rest of the world, I prepare for my visit to India. When done I explore the south, mainly the islands Koh Lanta, Koh Phi-Phi and Phuket. In Koh Lanta it is still off-season and the island is practically drowning with rains. Koh PP is the most wonderful, colorful place, but by then I am struck with fever and flue and I stay there for a week, just to get better. Daily routine consists of regular healthy meals and nothing but the necessary walks to get to it. Other than that I rest and enjoy the wonderful view of the bay from my hillside cabin.

Most interesting experience in Phuket is the so-called "vegetarian festival", which is quite something else than one would expect. An initiative of the Chinese temples to please the Gods, in favor of which hundreds of inspired participants pierce themselves - mainly their cheeks, lips, ears - with every (un)thinkable object, such as skewers, spears, golfclubs, high-hats (you know, part of a drumkit..?) etc. etc. For ten days they march the streets every morning in a bloody scene, highly inspired and mostly in a trance, which enables them to intermediate for the Gods and bless any - or all spectators by the side of the road. Deafening load and violent fireworks complete the scene.


---

ZUID THAILAND
Na terugkeer in Bangkok uit Japan, blijkt ook mijn bevriendeThai-Nederlandse stel weer even in Thailand te zijn. Wat nog altijd in de koker zat was een bezoek aan de bar van een gemeenschappelijke kennis op het zuidelijke eiland Koh Lanta. Aldus brak de tijd daarvoor aan. Anderhalf uur vliegen naar provinciestad Krabi en vervolgens nog een uur of twee per huurauto met chauffeur naar het eiland. In het vliegtuig merk ik dat ik ernstig verkouden begin te worden en in de huurauto waarmee we worden opgehaald begin ik me echt ziek te voelen. Onze kennis vertelt dat hij al dagenlang griep heeft en op dit moment op paracetamol loopt. Op Koh Lanta is het droge seizoen nog niet aangebroken en het regent meer dan pijpestelen, de hele dag, elke dag. De wegen zijn er voor het merendeel onverhard en staan vrijwel continu onder 10 tot 30 cm water, niet in de laatste plaats als gevolg van aanhoudend watermismanagement. Koh Lanta is een lokatie in opkomst en bij de ontwikkeling van verschillende percelen grond in resorts, bungalows, bars, hotels etc., worden meer dan eens de onbeduidend lijkende stroompjes water die van de berg af komen (zgn. klongs) dichtgegooid. Dus het water zoekt zijn eigen weg, wat niet zelden de zelfde weg blijkt te zijn die voor transport van mensen en goederen bedoeld was. Regelmatig komen (vracht)wagens vast te staan en is de doorgang lange tijd (soms dagen) geblokkeerd. Een 4-wheel drive is hier onontbeerlijk en de beste weg waarlangs vrijwel altijd grote delen van het eiland bereikt kunnen worden, is het strand.

Het is een troosteloze bedoening en mijn grieperigheid wordt er niet minder op. Wanneer mijn vrienden terug naar Bangkok moeten, besluit ik de boot naar Koh Phi-Phi (PP) te nemen, want ik heb gehoord dat je vanaf PP weer een boot naar Phuket kunt nemen en vandaar zal ik dan uiteindelijk weer naar Bangkok kunnen vliegen. Een aantrekkelijk alternatief voor de taxi terug naar Krabi.

Op de snelle boot zit ik met mijn grieperigheid, als enige benedendeks wat te suffen, terwijl de andere passagiers van de zon en de zee genieten. Ik vind het wel best. Op PP merk ik echter dat ik bepaald niet de enige ben die hoest en proest. Overal om me heen hoor ik hoesten en rochelen. Het kan niet zo zijn dat ik al deze mensen nu al besmet heb, dus kennelijk heerst er iets over een groter gebied van zuid Thailand. Nu is er al een paar weken sprake van een variant van vogelgriep die van mens op mens overgebracht kan worden en onwillekeurig begin ik me toch een paar vragen te stellen. Het zal wel meevallen, maar er hangt wel degelijk iets ongezonds in de lucht. De volgende dag zitten mijn longen vol en ik meet een temperatuur van meer dan 38.5 graden. Dat wordt me te gortig en ik besluit mezelf op een antibiotica-kuur te zetten. Die haal je hier gewoon zonder recept bij de drogist. En ik besluit op PP te blijven tot ik beter ben. PP is een prachtig klein eilandje dat behalve te water, geen gemotoriseerd verkeer kent. Mijn verblijfplaats is een primitief bungalowtje op de berghelling met fenomenaal uitzicht over de baai. Een uitstekende stek voor deze gedwongen meditatie.

Hier op PP hoor ik voor het eerst sinds Indonesie, weer het "Allah Akhbar" uit de moskee, want we zitten hier in het overwegend Islamitische zuiden van Thailand. Problemen met radicale en seperatistische moslims spelen zich verder zuidelijk af, tot noch toe vooral in de provincies die direct aan Maleisie grenzen. Daar vinden dagelijks moorden plaats op politiemensen en andere overheidsfunctionarissen, op schooldocenten en in enkele gevallen op Boeddhistische hoogwaardigheidsbekleders. Er heerst nogal wat onrust en angst onder deze groepen. Veel docenten willen graag overgeplaatst worden en, bij horen zeggen heb ik dat in bepaalde gebieden, politiemensen en hun gezinnen al in compounds leven. De regering heeft gemeend de problemen aan te moeten pakken door de lokale bevolking te bewapenen zodat ze zichzelf kunnen verdedigen, maar dat heeft naar het zich laat aanzien een averechts effect, omdat er nu nog meer wapens in omloop zijn en niet direct te bepalen is wie van de lokale bevolking aan welke kant staat. Uitzichtloze armoede, een wantrouwende bejegening van overheidswege en toenemende invloed van radicale groepen uit het buitenland zijn de ingredienten die de ontwikkelingen voeden. Hare Majesteit de Koningin van Thailand trekt zich de situatie aan en heeft zich voor onbepaalde tijd in het zuiden gevestigd. Het belang van dit signaal moet mede begrepen worden vanuit het perspectief dat de gehele Koninklijke familie hier de status van half-God heeft. Het is natuurlijk teleurstellend dat deze Koninklijke aanwezigheid niet tot een onmiddellijk einde van de problemen geleid heeft, maar het is tegelijkertijd tekenend voor de Koninklijke betrokkenheid bij het land, dat zij haar verblijf in het zuiden dan ook voor onbepaalde tijd verlengd heeft.

Evengoed zijn er tekenen van een verder noordwaarts uitbreiden van de problemen. Zo is er zowel op het marktplein van Krabi, alsmede op de ferry van Krabi naar PP al een keer een bom ontdekt en gelukkig tijdig onschadelijk gemaakt.

Na een week van rust, gezond eten en antibiotica voel ik me weer een stuk beter en neem de boot naar Phuket. Een van de weinige plaatsen in Thailand waarvan ik me had voorgenomen er nooit heen te gaan. Maar goed, je bent nu eenmaal een opportunist of niet. Over Phuket kan ik redelijk kort zijn. In Phuket-town zelf is 51 weken per jaar, afgezien van het bewonderen van de interessante Sino-Portugese architectuur, weinig tot niets te beleven. Het toeristische circus speelt zich op en rond de stranden af. Op een zonnige dag (sinds PP is het weer opgeklaard) huur ik een opgevoerde brommer en bezoek Patong beach. Een mooi strand, maar naar mijn smaak veel te vol met toeristen, horeca en speedboten om van te kunnen genieten. Qua karakter is het niet zo gek veel anders dan Koh Phi-Phi, maar terwijl op PP alles nog een beetje in verhouding tot de, aldaar overweldigende natuurlijke omgeving is - en waarschijnlijk ook zal blijven, omdat de ontwikkelingsmogelijkheden op het tamelijk ruige eiland vrijwel uitgeput zijn - is het hier in Patong gewoon uit de klauwen gelopen.

Deze ene week van het jaar is echter toch iets interessants te beleven in Phuket town. Een keer per jaar wordt er namelijk een "Vegetarian Festival" gehouden. En het is niet wat je denkt. Dit festival is een traditie die ooit ontstaan is uit een intiatief van de Chinese tempels naar aanleiding van een destijds heersende malaria epidemie. Om de goden gunstig te stemmen besloot de bevolking als offer, voor onbepaalde tijd geen vlees meer te eten. Maar niet alleen dat. Om hun verdere offer-bereidheid te tonen, doorboorden velen in een openlijke processie, verschillende lichaamsdelen met alle denkbare en ondenkbare middelen. Deze processie wordt nu jaarlijks herhaald. Honderden begeesterden, begeleid door een veelvoud van helpers om alles in goede banen te leiden, doorkruisen elke ochtend de straten van Phuket town, met in de meeste gevallen wangen, tongen en oorlellen - maar soms ook andere lichaamsdelen - doorboord met: zwaarden, speren, een grote hoeveelheid BBQ prikkers, een zes meter lange staaf, een paar golfclubs, de complete high-hat van een drumstel, takkebossen, en alle verdere (on)denkbare objecten, al dan niet versierd of verzwaard met vlaggen, bloemen en fruit, en soms met geld dat er door toeschouwers op wordt geprikt als persoonlijk offer. Verder bewerken andere begeesterden zichzelf met zwepen en bijlen - alles tot bloedens toe. Een en ander leidt tot grote extase, waarin de deelnemers de status van medium verwerven, in welke hoedanigheid zij in staat geacht worden de omstanders, personen zowel als etablissementen te zegenen. Zij worden daartoe in veel gevallen ook uitgenodigd door het aanbieden van fruit, drank en vuurwerk. Het vuurwerk, bv. van het soort 60.000-klapper wat in Nederland illegaal zou zijn, wordt te midden van de massa uit de hand ontstoken en op het hoogtepunt van de explosies de lucht in geslingerd - en dan maar kijken waar het neerkomt. Ook het fruit wordt in veel gevallen weer rond gegooid en wie het vangt, of er door getroffen wordt is gezegend. Op een bepaald moment in de chaos van oorverdovend vuurwerk, verstikkende rook en stank van kruitdamp, geschreeuw en gehol wordt ik hard op mijn schouder getroffen - ik denk dat het ontploffend vuurwerk is en kan niet voorkomen dat ik me paniekerig uit de voeten probeer te maken, om slechts na wat mensen onder de voet gelopen te hebben, tegen een winkelpui tot stilstand te komen. Aangezien ik toch geen kant op kan laat ik het verder maar weer over me heen komen.

Het geheel brengt een schokeffect teweeg, waarbij opwinding en afschuw om voorrang strijden en hoe dan ook het adrenalineniveau flink omhoog schiet. Deel van het ritueel is dat de toeschouwers allen geheel in het wit gekleed zijn, wat de straten een fee-eriek aanzien geeft in contrast tot de deelnemers aan de processie die veelal zeer kleurrijk uitgedost zijn. Het gekke toeval wil dat ik al een tijdlang de gewoonte heb om me licht te kleden en voor de nietsvermoedende toeschouwer lijkt het niet anders dan dat ik me voor de gelegenheid gekleed heb. Een nationale TV-zender ziet er in ieder geval aanleiding in om me een interview af te nemen (wat verzandt in taalproblemen) en later, wanneer ik een van de vrouwelijke deelnemers probeer te fotograferen, wordt dit als een teken van grote devotie gezien en wordt ik gezegend met een grote citrusvrucht die me met een aantal bezwerende gebaren wordt overhandigd. De situatie vergt natuurlijk wel dat ik met gebogen hoofd op de knieen ga.

Evengoed roept het alles bij elkaar een bijzondere energie op. Wanneer sommige van de deelnemers bij het passeren, de toeschouwers hun zegeningen toedienen door het over de hoofden strijken met, met religeuse symbolen versierde vlaggen, waarbij de menigte in een soort "omgekeerde stadionwave" en masse op de knieen gaat - en ik op een bepaald moment als gevolg van mijn onbedwingbare sensatielust, weer zover vooraan sta dat ik er niet aan ontkom om met de menigte om mij heen op de knieen te gaan en de vlag over mijn hoofd voel strijken - lijkt er toch iets te gebeuren; wordt ik onwillekeurig even opgenomen in de collectieve energie van extase, opwinding en magie.


EEN PARABEL
Een vrouw uit mijn geboorteland, met veel levenservaring vertelde me eens het volgende verhaal.

"Een man was zijn leven lang al op zoek naar God. De wereld had hij afgereisd en alle bekende heilige plaatsen en personen had hij bezocht. Hoewel hij daar zeer veel van geleerd had over de wereld en het leven, had hij God nog niet gevonden. Op een dag ontmoette hij opnieuw een oude wijze man. De wijze vertelde hem waar hij God kon vinden. Op een afgelegen eiland, op een hoge berg, in een diepe grot, afgesloten met een zware houten deur met het opschrift "God". "Klop driemaal aan en de deur zal opengaan en je zult God ontmoeten."

De man, vastbesloten om zijn zoektocht nu eindelijk succesvol af te sluiten, reisde naar het eiland, beklom de berg en vond de grot met de houten deur en het opschrift "God". Door de jaren van reizen en zoeken en de vele ontchoogelingen, was hij sceptisch geworden en ook nu had hij twijfel gehad over de waarheid achter dit verhaal. Maar op het moment dat hij voor de deur stond en zijn vuist hief om aan te kloppen, vielen al zijn scepsis en twijfel weg. Op dat moment was hij plotseling volvertrouwen en er van overtuigd dat hij achter deze deur, God daadwerkelijk zou vinden. Zijn reis, de zoektocht die zijn volledige leven beheerst had en die zijn levenswijze altijd bepaald had, zou hier tot een einde komen.

Geschrokken liet hij zijn hand zakken, draaide zich om, daalde de berg af, verliet het eilanden reisde verder".


NEXT STOP INDIA
Op dit moment terug in Bangkok, bezig met de laatste voorbereidingen voor de reis naar India. Op 28 oktober vlieg ik naar New-Delhi. Om naar verwachting als eerste naar Dharamsala af te reizen. Wordt vervolgd.

Chook-dii,
Hans

Japan.
De eerste kennismaking met Japan gaat met het nodige natuurgeweld gepaard. De eerste avond zit ik even mijn email te doen in het hokje met computer dat daarvoor in de Ryokan (traditioneel Japans hotel)is ingericht - en ineens is het of er een storm opsteekt - de geluiden van bewegende, steunende deuren, ramen en houten wanden. De ruimte, de vloer beweegt, alsof ik op een schip zit. Alleen is dit een betonnen gebouw, midden in de stad en ingebouwd. Dit is geen storm, maar een aardbeving. Kennelijk een kleintje en niet iets waar mensen van opkijken. Het duurt zo'n 30 seconden en afgezien van een persoon die naar buiten rent is er geen enkele opwinding. Die zelfde avond rond middernacht - ik lig net zo'n beetje in te slapen - gebeurt het weer, ditmaal iets heviger. De hele Ryokan is even in rep en roer (letterlijk en figuurlijk) - ik sta met bonzend hart naast mijn matras te besluiten dat ik alles moet achterlaten en wegwezen, als het alweer over is. Twee dagen later - ik ben net naar een kleine
provinciestad gereisd - begint het ineens wel erg hard te waaien en het is een ongelofelijk warme wind. In het hotel de TV maar eens aangezet en op een van de kanalen worden continue updates van de op dat moment passerende tyfoon uitgezonden. De plaats waar ik ben is echter een flink eind landinwaarts en het blijft daar beperkt tot een stevige Hollandse storm.

Japan is mischien wel het vreemdste land dat ik ooit bezocht heb. Tegelijk zowel modern & high-tech als traditioneel en soms bijna achterlijk. Wat in alle gevallen hetzelfde is, in het oude, zowel als in het moderne is de strakke organisatie en systematiek in alles. Alsmede de sterke naar binnen gerichtheid in alles. Als in een grote stad in een ander land iemand een gezichtsmaskertje draagt, dan is het om de vuile lucht buiten te houden. Maar als iemand in Japan een maskertje draagt, dan is het om de vuile lucht binnen te houden, b.v. omdat de persoon ernstig verkouden is. Alles gebeurt systematisch, dat zie je in het oude terug in b.v. de nauwkeurige Zen-beoefening en in het nieuwe, in het gegeven dat elk bedrijf, elk hotel, elke winkel, bar, speelhal, etc. etc. met een "system" werken, wat zo veel inhoudt als het prijzenschema afgezet tegen te leveren diensten plus de bijbehorende werkwijze. Dit "system" wordt vaak voor de ingang van het etablishement breed-uit geadverteerd. Hiervan wordt nimmer afgeweken. Het hotel dient van 10:00 tot 15:00 verlaten te worden, want dan is het "creaning time". Buitenlanders worden behoorlijk aan hun lot overgelaten. Op luchthavens en grotere treinstations vind je nog wel eens informatie in het Engels, maar daarbuiten, alsmede in restaurants, cafe's etc. zelden. Het voordeel van de systematische aanpak is hier, dat je op een gegeven moment de logische structuren gaat herkennen. Dus als je eenmaal het systeem van de treinkaartjesautomaat door hebt, kun je overal het juiste treinkaartje kopen, want de automaten en de systematiek zijn overal hetzelfde. Maar de restaurants zijn moeilijker, omdat de meeste nou eenmaal geen plaatjes van de gerechten hebben en heel vaak wordt er geen Engels gesproken. Toen ik in een wat kleinere plaats, een paar jonge mensen op straat vroeg of ze Engels spraken, kwam er geheel spontaan "of course not!" uit. De Japanners zijn behoorlijk gesloten en ik vond het moeilijk om kontakt te leggen. Daar tegenover staat dat in die gevallen waar dat wel lukte, het kontakt ook al snel spontaan en hartelijk werd. Alle kennelijke gereserveerdheid verdween dan al snel. Toch nogal een kontrast met Thailand en Indonesie. De andere kant van die
gereserveerdheid is een veel grotere beleefdheid en respect voor je "prive-ruimte". Geen opdringerige verkoopmethoden en andere ongevraagde "behulpzaamheid". Ze staan gewoon met hun uithangbord op straat en houden je voorzichtig een pamfletje voor, maar als jij het niet aanpakt, dan negeren ze jou ook. Sterker nog, in veel gevallen als ze zien dat je geen Japanner bent, wordt de hand met het pamfletje bij voorbaat al terug getrokken. Dat had nou ook weer niet gehoeven, want - waarschijnlijk onbedoeld - kun je je als buitenlander hier behoorlijk buiten gesloten voelen.

De sanitaire gewoontes zijn ook interessant. In het Zen klooster (waarover later meer) werd traditiegetrouw, eens in de vijf dagen gebaad. Kennelijk is dit een landsbrede traditie die zich niet tot de Zen-beoefening beperkt, want regelmatig kom je op straat of in de bus mensen tegen met een waarneembare walm die aangeeft dat de bad-dag alweer nadert. In een van de Ryokans waar ik overnacht heb, heb ik de instructies van het bad-ritueel (daar wel in het Engels) kunnen lezen. Dat komt er op neer dat je je eerst aan de wastafel wast en vervolgens een tijdje in het heet-water bad gaat zitten. Het bad hoef je niet zelf te vullen en vooral ook niet leeg laten lopen, want het water dient door de volgende gast herbruikt te worden. Dit deel van het oude ritueel is echter kennelijk tanende, want de baden die ik gezien heb bleven te allen tijde ongevuld. Ook in het Zen-klooster nam iedereen liever een douche. In andere Aziatische landen had ik al kennis gemaakt met de voorziening van een kleine hand-douche in de plaats van toiletpapier. In Japan is deze voorziening verder gemoderniseerd en in veel gevallen ingebouwd in de - tevens verwarmde WC-bril. Met een druk op de knop schuift er een buisje tevoorschijn van waaruit je achterste zonder enige inspanning, comfortabel besproeid wordt.

Gezegd moet worden dat Japan - afgezien van de in mijn ogen merkwaardige badgewoontes - een schoon land is en alles is goed georganiseerd. In veel opzichten deed het me aan Zwitserland denken. Zowel landschappelijk, economisch, als in de mix van traditie en moderniteit in de mentaliteit en in het dagelijks leven.


Zen? Zen!
Op voorspraak van mijn Nederlandse Zen-leraar reis ik naar Mishima, alwaar zich het Zenklooster Ryutaku-ji bevindt, waar maandelijks Zen Sesshins gehouden worden. Een Sesshin is een periode van 7 of 10 dagen intensieve meditatie. Vanaf Kyoto, met de shinkansen (de Japanse TGV) ben ik er in twee uurtjes. Wat onzeker, want in een eerder telefoongesprek liet de enige op dat moment aanwezige Engels-sprekende monnik weten dat er die maand geen Sesshin gehouden zal worden en dat de Roshi (Zen-meester) afwezig is. Maar ja, daar was ik wel voor naar Japan gekomen, dus wat moet ik? In de oude traditie is het zo dat iemand die tot het klooster wil toetreden altijd te horen krijgt dat er geen plaats voor hem is. Hij wordt dan geacht lange tijd - ik geloof wel 24 uur - in gebogen houding met het hoofd op de handen voor het klooster te blijven zitten, als teken van zijn vastberadenheid om daadwerkelijk tot het klooster toe te treden. Dus denk ik, mischien wordt een vergelijkbaar ritueel gehanteerd voor mensen die zich voor de eerste keer voor een Sesshin komen melden. Dus om mijn vastberadenheid te tonen reis ik zeer eigenwijs toch naar het klooster. Vanaf het station van Mishima een klein kwartiertje met de taxi. De taxi zet me af voor de poort van het klooster en rijdt weg. Ik sta er in volkomen stilte in de hitte. Ik loop het pad op, het klooster ligt er schijnbaar verlaten bij. In de entreehal staat een bel. Ik trek mijn schoenen uit, kniel en sla op de bel. "Hai!", klinkt het om de hoek. Een monnik verschijnt. In simpel en langzaam Engels leg ik hem uit wie ik ben en wat ik kom doen. Een 2e monnik helpt hem met de vertaling. Zij herhalen feitelijk wat mij telefonisch al meegedeeld was. Geen Roshi, geen Sesshin. Ik probeer nog wat schuchter "but I am here now, I came from Oranda", en denk mischien moet ik hier nu zo twee uur op mijn knieen blijven zitten? De monnik zwijgt, zijn gezicht vrijwel uitdrukkingsloos. Het is stil. Er is verder niemand en geen enkele activiteit is waarneembaar. Ik transpireer hevig. Op de een of andere manier neemt het vermoeden dat ze het echt menen de overhand. Ik vraag wanneer de Roshi er weer zal zijn. De 19e. Het is nu de 13e. Hij drukt me op het hart eerst te bellen, voor ik weer kom. Ik denk dat ze het menen. Ik trek mijn schoenen weer aan, hijs mijn rugzak om en vertrek in de hete ochtend richting Mishima. Mijn shirt volledig doorweekt.

Vervolgens nog een paar dagen in Mishima gebleven om mijn volgende stap te bepalen. In een toeristenmagazine in Kyoto had ik al gelezen van een ander Zen klooster daar in de buurt, dat open staat voor buitenlandse geinteresseerden. Via e-mail daarmee kontakt opgenomen en overeengekomen dat ik er een tijdje kan blijven. Geen Sesshin, maar gewoon meedraaien in het kloosterleven. Mischien wel nog interessanter dan een Sesshin. Dus terug naar Kyoto gereisd en vervolgens door naar Inukai, Kameoka, het Tekishin-juku klooster.

Tijdens de ochtendceremonie van de 5e dag kan ik de aanwezigheid van de Roshi duidelijk voelen. Die avond in de Zendo krijgen we allemaal met de Keisaku (lange lat om de monniken te "waarschuwen en aanmoedigen") ervan langs. Aan de rechterkant slaat hij me beduidend harder dan links en het gloeit flink na. Mischien kon hij mijn gedachten lezen, nadat hij me links geslagen had en ik dacht, "nou dat stelt niet zo veel voor"...

Behalve als het regent is het hier steeds heet en ik ben constant
zweterig, maar conform Japanse of Zen-traditie wordt er slechts eens in de vijf dagen gebaad. Vandaag is mijn 6e dag in de tempel en het is bad-dag. Morgen zal ik weer vertrekken. Het is hier waanzinnig mooi rond tempel, Zendo en gastenverblijf en in de Zen-tuinen. Net als op de plaatjes. Elke ochtend om kwart voor vijf staan we op en kwart over vijf is de ochtend-ceremonie. 's-Ochtends, 's-middags en 's-avonds reciteren we sutra's, wat nog knap moeilijk blijkt te zijn. Vooral de snellere ('s-avonds) en die waarbij geen ritme geslagen wordt. Maar als het loopt dan loopt het en soms is het magie. Als de Roshi aanwezig is kan het geheel een zeer gedragen, respectvolle atmosfeer krijgen. De rituelen, waaronder niet in de laatste plaats de maaltijden - worden zeer strikt gehandhaafd en elke afwijking wordt met harde, resolute stem gecorrigeerd. Vooral met de maaltijden heb ik in het begin moeite, maar alles went en het inzicht dat het gebeurt uit respect voor een eeuwenoud ritueel, alsmede dat het mijn inwijding in het ritueel betreft - en dus een lering - geeft rust. Na de 2e dag ben ik niet bang meer om fouten te maken, maar kan ik ze kalm en rustig corrigeren. Wat ook helpt is dat ik bepaald niet de enige ben die af en toe terecht gewezen wordt. Maar ondanks het feit dat ik wel van dit soort rituelen houd en ze zeker respecteer, hindert de sterke nadruk op het strict uitvoeren ervan me in mijn beleving van de kwaliteit van alles. Een kwaliteit die zeer wel aanwezig is. Na de avond-ceremonie wordt de dag afgesloten met Zazen. Aan de lange, open kant van de tempel, met het gezicht naar de tuin. Dan gaat het licht uit en is er volkomern rust. Alleen de geluiden van de natuur zijn nog aanwezig en de druk van alle rituelen valt weg. Het is aan een ieder zelf te bepalen hoe lang hij/zij wil blijven zitten, alvorens te gaan slapen. Dat zijn de mooiste en diepste meditaties.

Totaal wordt er 4x per dag gemediteerd; na elke ceremonie en om 2 uur 's-middags. Zazen (zitten) plus Kinhin (loopmeditatie). In de ochtend gevolgd door de theeceremonie. 's-Ochtends na het ontbijt wordt er gewerkt in de tuin, of schoongemnaakt. Het leukste vind ik het aanharken van de grindtuin.

Het Zen-centrum is opgericht door Roshi Hozumi in de Rinzai-traditie, die die stricter heet te zijn dan de Soto-traditie, maar in afwijking van de meeste kloosters, staat dit zeer expliciet open voor buitenlanders en vrouwen. Er is hier dan ook een gemengd gezelschap van mannen en vrouwen uit Japan, Duitsland, Zwitserland, Rusland, Philipijnen, Engeland, Canada en Nederland. Toch zijn er in totaal doorgans niet meer dan 12 personen tegelijkertijd aanwezig.


Leaving Japan
Dear T, This Wednesday 27/9 I will leave Japan for Bangkok. I`ve had a fine Zen week at the Tekishin-juku Zendo near Kameoka, Kyoto. Seven days of temple life brought me back in touch with my inner calmness. The first two days were hard, as was to be expected. The Zen rituals are being maintained very strictly and specially the meals were difficult at first :-) Later, when I got used to it I was able to appreciate the quality of the structure these rituals bring, thus allowing to empty your mind with regards to what needs to be done and how, so you can focus on the inner process rather than all kinds of decision processes regarding appearance and activity. I really like that style of spiritual life. I have considered extending my stay with another five days, but during meditation I noticed that my energy was moving towards future destinations, like India, so I decided to start in that direction. Other than that, I think a prolongued stay should be no less than one month or so, to be really effective. If I ever come back to Japan, or decide to further focus on Zen in the future, I may well go back there. I really liked the Sutra reading, which was also a new phenomena for me. Meditations were specially good at night, just before bedtime. I also enjoyed the tea ceremony in the morning very much. The people over there are really nice and sincere. They consisted of several nationalities (Japanese, Swiss, Russian, German, English, Philipine, Canadian and Dutch) and of both sexes. The Zen gardens surrounding the place are beautiful. I can advice this place to anyone who is seriously interrested in Zen (and able to use chopsticks, otherwise the meals could become a traumatic experience ;-) I hope you are doing well (etc. ...) Hans


Links
http://www.tekishin.org/

Aanbevolen litteratuur
Zen and Kyoto, by John Einarsen - over Kyoto, Zen, Tuinen, Kunst en het Kloosterleven. ISBN 4-89704-202-X

The discourse on THE INEXHAUSTABLE LAMP of the Zen School, by Zen master Torei Enji. Een eeuwenoud werk. ISBN 0-8048-3087-8.

Na Bangkok kwam Jakarta en ik moet zeggen dat het wel even een schok was. Net zo groot en uitgestrekt, maar schijnbaar meer intens, veel meer smog, en vooral veel meer een “concrete jungle” die zijn menselijke schaal verloren lijkt te hebben. Op het eerste gezicht vooral veel hoge kantoorgebouwen en verhoogde snelwegen. Daartussen en daaronder proberen mensen her en der verspreid te leven en overleven, zonder dat er enige coherentie in die leefgebieden lijkt te bestaan. De armoede is meer intens en meer confronterend; verkopers en bedelaars van verschillend allooi en leeftijd komen bij elk stoplicht naar je auto, om speelgoedjes, kranten, snoepgoed of water te verkopen, muziek en gezang ten gehore te brengen of simpelweg een paar keer voor je in hun handen klappen. Uiteindelijk blijkt Jakarta wel meer te bieden te hebben dan dit en zijn er ook mooie en gezellige wijken, maar de indruk die is blijven hangen is dat het er donkerder, chaotischer, ruiger en gevaarlijker is dan in Bangkok. De betere wijken zijn ook vaak afgeschermd, als “gated community”.

Zowel de Lonely Planet reisgids als de locals waarschuwen voor misdaad, vooral zakkenrollers en de mogelijkheid, met name 's-nachts, van overvallen en er is een aantal absolute no-go area’s. Wanneer we met de auto de parkeergarage van een winkelcentrum of hotel in willen, wordt die steevast met behulp van spiegels en metaaldetectoren van onder en van binnen geinspecteerd door beveiligingspersoneel. Dit is dagelijkse routine die door de lokale bevolking zonder veel ophef ondergaan wordt. Niemand lijkt ogenschijnlijk erg onder de indruk van de bestaande terreurdreiging, maar ik heb wel eens iemand vreselijk zien schrikken van een hard dichtslaande hotelkamerdeur..

Een uur na mijn aankomst, arriveren ook de andere gasten uit NL. Deze mensen met wie ik over Java en Bali zal touren, blijken allen overtuigde Christenen te zijn, die elkaar kennen van de bijbelstudiegroep aan de TU Twente. Kijk, daar had ik geen idee van, het spirituele aspect van mijn reis lijkt plotseling een verassende wending te nemen :-) Na Jakarta reizen we per trein en auto naar Bandung, Yogyakarta, Surabaya, Malang en vliegen het laatste stukje naar Bali. Weer andere vrienden van deze mensen, voor het merendeel ook in E gestudeerd verwelkomen ons in hun huizen en leiden ons zeer gastvrij rond. Zo leer je veel mensen kennen!
Onverwacht, zo’n Christelijk gezelschap in een land dat in absolute meerderheid Islamitisch is. In Bandung, waar we in een huis logeerden dat een beetje vanaf een helling over de stad uitkeek, werd ik om vier uur ’s-ochtends wakker van het “Allah Akbar” uit meer dan tien moskeeën tegelijk. Ik moet zeggen je went er aan. De Islam in Java is over het algemeen mild en tolerant, naar het Javaanse karakter.

Treinreizen is een ervaring op zich; als de trein vol is zitten mensen daadwerkelijk op het dak – ja dat wisten we al, maar op het moment dat je het met je eigen ogen ziet gebeuren sta je toch raar te kijken. Ik vraag me af of iedereen altijd de af en toe aanwezige hoogspanningsleiding weet te ontwijken.. Verder danst en schokt de trein alle kanten op, waardoor niemand kan slapen. Bij vertrek uit Jakarta doorkruisen we eerst kilometerslange sloppen- en volkswijken (meer en minder armoedig) en vervolgens het Javaanse land in. De uitzichten, over Javaanse rijstvelden in vlaktes en op berghellingen zijn adembenemend. Ik zal niet proberen het nader te beschrijven, maar als je denkt dat de werkelijkheid er op een ansichtkaart altijd beter uit ziet, weet dan dat dat hier andersom is. Tegelijkertijd is Java enorm dicht bevolkt en steevast, of je nu per auto of per trein reist, moet je lange einden bebouwde en bewoonde, soms aan elkaar gegroeide gebieden door voordat het weer echt groen wordt.

Met deze groep van 11 hebben we dus achtereenvolgens Jakarta, Bandung, Yogyakarta (Borobodur & Prambanan tempels, Ramayana ballet), Surabaya, Malang (actieve vulkaan bij zonsopgang van mythische proporties - hadden de hele nacht doorgehaald om er op tijd te komen en vanaf een bepaald moment zat ik als maar de "magical mystery tour" van de Beatles te neurien :-) en Bali aangedaan. Daarna per vliegtuig terug naar Jakarta voor de, zeer traditionele bruiloft. Schitterend. De bruiloft duurt twee dagen (1x Javaans en 1x in de kerk + receptie voor zo’n 2000 mens). Veel Javaanse kostuums en iedereen in minstens een batik shirt.

Daarna is het gezelschap opgebroken en ben ik in mijn eentje naar Solo (Surakarta) gegaan. Ben daar een week gebleven om na al dat rondreizen eens op mijn gemak de sfeer op te kunnen snuiven. Solo is me zeer goed bevallen vanwege het hoge (traditionele en moderne) culturele gehalte. Daar in zeer korte tijd erg veel mensen ontmoet die daar allemaal voor het culturele en spirituele karakter waren. Verder komen er niet zo veel toeristen, ook dat is wel eens prettig. Daar de Cukuh tempel bezocht, Gamelan repetities bijgewoond in de Mangkunegaran (Kraton) incl. dans en een heuse Wayang uitvoering. Een van de mensen die ik ontmoette was een IBM NL collega die serieus met Gamelan studie bezig is.

Of ik "oude koloniale sfeer" heb kunnen proeven weet ik eigenlijk niet, want ik ben er toen niet bij geweest. Het oude beeld (zoals ik me dat voorstel) was voor mij het sterkst aanwezig in Malang en Solo. Ook in Surabaya af en toe. Interessant was dat 17 augustus de onafhankelijk van Indonesie gevierd wordt, nu 59 jaar geleden. Van enige vijandelijk sentiment jegens Nederland heb ik niets gemerkt, eerder het tegendeel.

Wel, toen we een keer met een paar mensen, in een avontuurlijke stemming een oude, arme wijk van Surabaya doorkruisten, gemerkt dat we erg vreemd aangekeken werden en sommige van onze Indonesische vrienden vonden het een gevaarlijke onderneming. Je komt dan wel even in een andere wereld terecht. Meest opmerkelijk was dat een van de becak-rijders zijn becak (=fietstaxi) met reclame voor Osama bin Laden beschilderd had. Weet niet welke toeristen hij tot zijn doelgroep rekent... Ook in een vergelijkbare wijk in Jakarta muurportretten van Saddam Hussein en de leus “God bless Iraq”. Dus ondanks het van nature milde Javaanse karakter, lijkt er best wel wat te broeien onder de oppervlakte, maar ook dat is mogelijk “natuurlijk Javaans”, waar altijd iets mysterieus en broeierigs in de atmosfeer hangt.

Sinds gister weer in Bali om van hieruit rechtstreeks naar Osaka te vliegen. Naar verwachting zal ik na aankomst Osaka zsm doorreizen naar Kyoto om Zen-tuinen te bewonderen en van daar naar Mishima, waar het te bezoeken Zen-klooster ligt.

Heb het gevoel dat het zo langzamerhand tijd is om eens iets van me te laten horen, maar ik merk dat (op reis) de ervaring belangrijker is dan het verhaal.. en hoewel ik wel regelmatig in mijn dagboekje krabbel, kan ik me er maar slecht toe zetten om daar een samenhangend verhaal van te maken. Dat zal wel zo blijven, dus reken svp op sporadische en summiere verslagen. Die bestseller schrijf ik wel achteraf.

Sinds ik naar Zwitserland vertrok heb ik geloof ik niets meer van me laten horen dus laat ik daar beginnen. De Vipassana meditatie uit de school van Goenka was waarschijnlijk wel de meest bijzondere meditatie-ervaring die ik ooit gehad heb; al was het maar omdat het tien dagen duurde waarin niet gesproken werd en dagelijks zo'n elf uur zitten mediteren. Wat ik net zei over de ervaring en het verhaal, heb ik eigenlijk daar uitgevonden, dus laat ik er niet te veel over zeggen. Wie geinteresseerd is kan ik het echt aanraden. Kijk op http://www.dhamma.org.

Daarna nog tien dagen thuis geweest waarin de laatste dingen voor het vertrek geregeld en van iedereen en alles afscheid genomen. Ook weer bijzonder om te merken hoeveel goede buren en vrienden ik eigenlijk heb.Op het laatst was het zo leuk dat ik me begon af te vragen waarom ik eigenlijk zo nodig op reis moest... toch niet verkeerd, dan weet ik dat ik altijd een goede reden heb om terug te komen.

13 Juni dan in Bangkok aangekomen. Bij het verlaten van de luchthaven om half zeven in de ochtend beslaat mijn bril alsof ik en stampvolle dampende discotheek binnenstap.. alleen is dit hier de buitenatmosfeer. Inmiddels ben ik er een beetje aan gewend, het ongemak verdwijnt, maar je blijft wel transpireren.

Bangkok - voor wie er nog nooit geweest is - het meest opvallende is de uitgestrektheid, de drukte van het verkeer, lawaai, hitte, veel handel en eten op straat een veel, heel veel Boeddhistische tempels. Deontmoetingsgroet als mensen elkaar tegenkomen is "Sawat-dii" wat vrij vertaald zoveel wil zeggen als "geluk is" en is als geheel afkomstig uit een combinatie van Pali en Sanskriet. Daarbij worden de handen voor het gezicht samengevouwen en een lichte buiging gemaakt. Wezenlijk niet andersdan de Namaste uit India/Nepal. En Sawat-dii klinkt mij als een verkorte versie van het Boeddhistische "Mogen alle wezens gelukkig zijn".., maar mischien heb ik een selectief gehoor. Dat kan zijn. Het Boeddhisme is hier dubbel en dwars de staatsgodsdienst en als zodanig zie je heel veel devotie en verering. Dat wil nog niet zeggen dat er ook zo veel gepractiseerd en gemediteerd wordt, behalve dat het nog steeds gebruikelijk is dat alle mannen (het is niet anders..) een keer in hun leven een paar maanden tot een jaar in het klooster doorbrengen en daarbij veelal hun salaris doorbetaald krijgen - sabattical dus! Verder wordt er veel geofferd en gunsten afgesmeekt en dat gebeurt net zo goed voor een beeld van Ganesh (uit Hinduisme) als voor Boeddha als voor de koning. Bij het passeren van deze plaatsen worden midden in het gesprek terloops de handen samengevouwen een een kleine buiging gemaakt. Als je even niet oplet merk je het niet eens. Dit gebeurt ook bij de zgn geestenhuisjes die bij vele huizen gebouwd zijn en dienen om de geesten samen met Boeddha het huis te laten beschermen.

Binnen een week na aankomst zijn we een paar dagen in een klein dorpgeweest, tussen de rijstvelden vlak bij de grens met Cambodja. Dat is waar de ouders van de vriendin van een vriend wonen. Dat was weer een geheel andere dimensie. Deze mensen wonen werkelijk in houten/golfplaten bouwseltjes, althans daar slapen ze in, want eten en koken gebeurt weer gewoon buiten. Douchen dmv een plastic bakje het opgevangen regenwaterover jezelf uitstorten. snachts een kakafonie van oerwoudgeluiden - de 2e nacht heb ik echt oordopjes in gedaan. En klamboe is een essentiele levensbehoefte. Infrastructurr is verder wel redelijk; vrijwel overal asfalt wegen (wel met veel gaten erin - onderhoud is niet de sterkste kant) en gsm werkte ook nog. Ook in dit kleine dorp speelt de tempel een centrale rol, ook hier -net als in Bangkok trouwens- veel monniken in het geel en regelmatig rituelen om naast Boeddha, ook de overleden voorouders gunstig te stemmen. Zo te zien heeft het Boeddhisme zich geplooid naar de oudere lokale tradities. Toeristen of blanken vindt je hier trouwnes niet. Harrij en ik zijn nu de bezienswaardigheden. Sommige mensen, die nooit gereisd hebben willen je aanraken, om te voelen wat blank is.

Terug in Bangkok de drukte, de gekte en het nachtleven. Uit eten doe je dus gewoon op de hoek van de straat in de herrie van het verkeer. Kijk niet gek op als er ineens een olifant op de -vaak smalle- stoep loopt. Kijk ook uit voor soep die niet goed gekookt is, dat heeft vervelende gevolgen heb ik gemerkt. Leuk is dat ik via Harrij en Sunit her en der met echte Thai in aanraking kom en dus niet uitsluitend in het toeristische gebeuren blijf hangen. Een avondje stappen met mensen die hier de wegkennen is heel bijzonder.

Nu verder - een e-mailtje aan een kennis van het werk (voormalige stagiaire) in Indonesie bracht aan het licht dat die nu op het punt staatte gaan trouwen, net zo'n beetje als mijn visum in Thailand verloopt. Dat was dus net het zetje dat ik nodig had om toch maar eens naar Indonesie tegaan. Dat staat nu voor Augustus op het programma. Daarbij met een aantal andere gasten uit NL over Java en Bali reizen. Inclusief Surabaya, waar ik altijd nog eens heen wilde omdat mijn moeder daar geboren is.

Tot die tijd denk ik wat op een eiland (Kho Chang) te gaan zitten in een hutje op het strand. Een beetje tot rust komen na Bangkok. Dacht eerst naar Chang Mai in het noorden te gaan, maar met de regenval van de laatste tijd is dat mischien niet het slimste. Het kan later ook nog, want ik kom toch steeds terug naar uitvalsbasis Thailand. Dat Kho Chang (=olifanteneiland) schijnt mooi, rustig en gezellig te zijn en nog niet al te toeristisch.

Na Indonesie komt Japan (en Zen).

Chook-dii, Hans